تأثیر تاب آوری در بیماران قلبی- عروقی بستری شده در بیمارستان

سابقه و هدف: امروزه در مطالعه پدیده ها و مسائل انسانی، به وحدت و یکپارچگی جنبه های زیستی و روانی-اجتماعی بیش تری پی می بریم. دیگرتفکیک بین جنبه های عضوی و کارکردی تقسیم درستی به نظر نمی رسد. بر اساس این تعامل است که مشکلات جسمانی، عوارض روانی اجتماعی را ایجاد می کند و عوامل روانی اجتماعی نیز به نوبه خود بر جسم انسان تأثیر می گذارند. بیماری های قلبی عروقی نمونه بارز تأثیرات متقابل جسم و روان در فرآیند پدیدآیی بیماری هستند. در این گونه بیماری ها بروز و تشدید اختلال جسمانی، از مسائل هیجانی و مشکلات روانی اجتماعی سرچشمه می گیرد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر ویژگی شخصیتی تاب آوری در بیماران قلبی است. مواد و روش ها: این مطالعه (علی- مقایسه ای) بر روی کلیه بیماران قلبی عروقی بیمارستان های فاطمه الزهرا و نیمه شعبان، و تعدادی افراد سالم انجام شد. نمونه آماری این تحقیق232 نفر بود که تعداد87 نفر افراد سالم، 77نفر از بیماران قلبی عروقی(سکته ای) و 68 نفر بیماران قلبی غیر سکته ای بستری بودند که براساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس تاب آوری کانرودیویدسون (cd-risc) استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاکی از آن است که افراد سالم در تاب آوری نمره بالاتری را کسب کرده اند، اما بیماران قلبی عروقی در تاب آوری نمره پایین تری داشتند. جداول رگرسیونی نشان می دهد که دو متغیر تاب آوری و سبک های مقابله ای تاثیر معنی داری در بروز تشدید بیماری های قلبی داشته اند و هر یک از آن ها دارای وزن های متفاوتی هستند. ضرایب تاثیر استاندارد موجود در جدول نشان می دهد که متغیر تاب آوری با ضریب تاثیر رگرسیونی (6 /0- β=)، قوی ترین پیش بینی کننده بیماران قلبی می باشد. استنتاج: یافته های به دست آمده نشان می دهد که بین ویژگی شخصیتی تاب آوری با بیماری قلبی رابطه معنی داری وجود دارد و هم چنین تفاوت معنی داری، بین افراد سالم و بیماران قلبی عروقی از نظر سطح تاب آوری مشاهده شده است.